Healing is voor mij op weg gaan naar harmonie, in mezelf en met mijn omgeving. Tot zover de theorie.
En vannacht droomde ik levensecht hoe belangrijk het is dat mijn fysieke lichaam en mijn energetische lichamen hetzelfde doel voor ogen hebben, aan 1 zeel trekken. Fysiek, mentaal, emotioneel, intentioneel, spiritueel in balans. Hoofd en hart en lijf op 1 lijn gebracht, alle neuzen in dezelfde richting. Heerlijk was het, een rijkelijk ontspannen gevoel.
Maar nu ben ik wakker, en die ontspanning blijkt helaas net buiten mijn bereik te liggen. Er is wel degelijk spanning in mijn lijf. Dat is best vermoeiend. Dat kan zelfs pijnlijk worden.
Ik weet toch wat ik wil, “Dit”, duidelijk. Punt uit.
Maar …eigenlijk ook …”Dat”? Al is het soms oh zo vluchtig, als een zilvervisje, eventjes te zien en floep weer weg. Je moet het al bijna met zijn tweeën gezien hebben om zeker te zijn dat het er was.
“Dit” willen is mijn bewuste keuze, “Dat” willen is een glibberige insluiper die mijn beste bedoelingen ondermijnt, een saboteur die goed gedijt in de schaduw. Maar soms ook een redder in vermomming blijkt.
Inmiddels ben ik er op getraind om mijn “Dat”jes op het spoor te komen. En dan niet om ze vakkundig de mond te snoeren of genadeloos te verbannen naar de onderwereld, maar om ze ernstig te nemen en eens aandachtig te luisteren naar wat ze me te vertellen hebben. Heel deugdelijk: vandaag is “Dat” urenlang in mijn pyjama blijven lopen en slechts heel sumier een paar “Dit” klusjes doen. De rest van “Dit” mag doorgeschoven worden naar maandag. Ik verklaar mijn zevende dag weer heilig.